تأثیر ناپایدار و پایدار بازخورد اصلاحی بر خطاهای واژگانی و دستوری در نوشتار دانشجویان ایرانی؛ پیشنهادهایی برای بهبود دقت نگارش

در مقاله حاضر که در دو مرحله اجرا شده است به بررسی تأثیر کوتاه و طولانی مدت آموزش زبان دوم می پردازیم (de graaff & housen, 2009). به طور خاص، در این پژوهش تأثیر شیوه آموزش (اصلاح غیرمستقیم در مقابل اصلاح مستقیم) بر روی خطاهای واژگانی و دستوری در نگارش زبان آموزان و نیز پایداری تأثیر این نوع آموزش بر یادگیری این مقولات بررسی می شود. بدین منظور، مطالعه در یک بازه زمانی طراحی و در آن خطاهای واژگانی و دستوری 52 زبان آموز انگلیسی در سه سطحِ مهارت، شناسایی و طبقه بندی شد و سپس زبان آموزان به ترتیب در معرضِ بازخورد غیرمستقیم و مستقیم قرار گرفتند که هدف از آن بررسی میزان کاهش خطا در آنان بود. یافته های پژوهش حاکی از آن است که اگرچه بازخورد اصلاحی اشتباهات را کاهش می دهد، بازخورد اصلاحیِ مستقیم راهکار مؤثرتری است. به علاوه، نتایج آزمون تی نشان داد که تأثیر کوتاه مدت بازخورد اصلاحی در طول زمان پایدار نیست. یافته های پژوهش حاضر ادعاهای تروسکات (2004، 2007، 2009) را مبنی بر اینکه که تصحیح خطاهای نوشتاری در بلند مدت اثر مثبتی بر نوشتن دقیق و درست ندارد، تأیید می کند. در این پژوهشپیشنهاد شدهاست که ارائه بازخورد اصلاحی صرفاً موجب تغییرات صوری و موقت در عملکرد فراگیران زبان دوم می شود و دانش و توانایی نوشتاری آنان تحت تأثیر قرار نمی گیرد. برای بهبود توانایی نوشتاری، فراگیران زبان دوم به تمرین گسترده، مداوم و معنی دار نیاز دارند.